Only the dead have seen the war - my thoughts.

Ook ik kende je niet, net zoals vele anderen. Het waren allemaal onbekenden. Ze lopen je voorbij op straat, je lacht naar elkaar en je loopt weer verder. Je leven gaat weer door en na een paar minuten ben je hem of haar alweer vergeten. Je hoort het nieuws, oorlog in de gazastrook, oorlog in Oekraïne. Het is naar, het is vervelend, maar het leven gaat door. Je denkt er verder niet meer aan. Nu is het anders. Het vliegtuig had geen defect, geen technische fout, neergeschoten. Zonder pardon, zonder na te denken over eventuele gevolgen. Dit is geen technische fout, geen defect. Dit zijn mensen, mensen die andere mensen vermoorden.

Kun jij het je voorstellen? Hitler die zoveel mensen uitroeide, iemand die bedacht dat slavernij normaal was, duizenden mensen vermoorden omdat je een stukje land erbij wilt? Kun jij het je voorstellen, dat je zo zou denken? Dat je je buurman zou vermoorden, omdat je zijn stukje tuin wilt? We leven in een zieke wereld, vol met zieke geesten, dat wordt mij steeds duidelijker. Het is pijnlijk, ik krijg er buikpijn van en een raar gevoel in m'n borst. 

Je ziet foto's voorbij komen op Facebook, wat als mensen net zo zouden zijn als honden? Die trouwe viervoeters. Een ervan ligt nu naast me, die zou nog geen lieveheersbeestje pijn kunnen doen.. Denk ook eens aan al die mensen die naar een ander land gaan om te vechten, hun leven verliezen door dit soort dingen. Kinderen die worden getraind om mensen neer te schieten. Soldaten worden getraind om te vechten, maar niet om te moorden. Je kunt je nooit voorbereiden op het doden van iemand, iemand zien sterven door jouw handen. 

De beelden van deze vliegtuigramp, de teksten, het verdriet, het doet me veel. Ik kende niemand, maar het raakt me, meer als al het andere nieuws over oorlogen. Misschien is dat omdat het een 'fout' was, omdat ze niet dit vliegtuig wilden neerschieten. Maar denk dan eens aan het vliegtuig dat ze wel wilden neerschieten.. Ook daar zaten human beings in, en die hadden het wel verdiend dan? Hoe kun je zo denken. En waarom is het alweer Malaysia Airlines? Ik geloof niet in toeval, maar wat is het dan? Misschien is het ook wel omdat ik weet hoe het voelt, hoe het is om een dierbare te missen. Iemand verliezen die daar niet zelf voor koos, die niet oud was, op een onverwacht moment. Geen kans om afscheid te nemen, want niemand zag het aankomen. Al die dingen die je nog zo graag zou willen zeggen, vertellen en delen. De onrechtvaardigheid maakt het alleen nog erger. Erger dan dat het al is.

Net keek ik een film, Brothers, die zich ook gedeeltelijk afspeelt in Afghanistan. Een marinier die gegijzeld wordt door de taliban, samen met nog een marinier. Terwijl er zo'n 10-15 geweren op hem gericht staan krijgt hij de keuze: of hij gaat dood, of hij slaat zijn mede marinier dood met een ijzeren pijp.. Na dagenlang gemarteld te worden, zo aan je einde te komen, door alle onrecht in deze wereld is onbegrijpelijk. Eenmaal terug thuis, bevrijd van de taliban, vraagt hij zich vooral af waarom hij nog leeft. 'I don't know who said 'Only the dead have seen the war.' I've seen the war, the question is: can I live again?'

Er is nu veel media aandacht voor de vliegtuigcrash, blogposts als deze zijn er al genoeg, voor mijn gevoel meer als bij andere rampen. Misschien is het goed dat we allemaal stil staan bij hoe ziek de wereld is waarin we leven. Dat we zien hoeveel pijn er is door dit soort onbegrijpelijke dingen. Ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte de komende tijd, maar niet alleen nabestaanden van deze crash, nabestaanden van elk verlies. Allen net zo erg, net zo verdrietig.  Laten we ons realiseren dat dit niet de enige onrechtvaardige dood is door oorlog, deze dood is er dagelijks bij ontzettend veel mensen en ook deze mensen wil ik veel sterkte toewensen.

Heel veel liefs,

Danique.

'There are causes worth dying for, but none worth killing for.'

- Albert Camus